La veuggia

Nt'i lunghi serai d'invern,
quant che l'aria
l'éra freuggia,
cun la lanterna 'n man
i nevu fèe la veuggia.

'L ciel, l'éra lùstru
l'ghera nà bela stelàa,
e ' n tera la stràa
l'éra tutta gelàa.

'S truvevu n'tla casina
e's satevu nt´ià scagneit,
'n mess dal cravi e l'péuri
l' ghera 'n ca i gnaleit.

La Giuvanna la cùsiva
e la Martina la 'ntraleva,
al ciàar du culla lùm
che pian pian a sa smurseva.

'N tal ciépp a dla casina
anca 'i ossi sa scaudevu,
cùntant sù l'nosti storji
'n mess dal bes'ci, chi rùnghevu.

Tùcc 'n semma 'n cumpagnia
l'ghera tanta bela armunia,
e ghera nùtta cumé dess
la gelusia dal prugress.


Dema
Marisa Degrandi
(Roccapietra)